دردانگ نیوز: آیا کسی تصورش را می کرد که روزی خواهد رسید که دلسوزان فدائیان ولایت فقیه چنان ملت را مورد"رأفت و عطوفت اسلامی" قرار بدهند که یک روحانی پیرمرد را که 72 سال از عمرش گذشته را با زهر ومواد شیمیایی مسموم کرده و شعار "عدالت علوی و وحدت اسلامی" خود را به اثبات برسانند؟؟
چهره واقعی سران سفاک رژیم ولایت فقیه قبل از سانحه شهادت علامه دوران، مفسر و فقیه بی بدل مولانا محمدعمر سربازی –قدّس الله سرّه- شناخته شده بود؛ ولی سانحه دردآور شهادت مرد مجاهده و تزکیه علامه سربازی رحمة الله علیه چشمان بسته بسیاری از غافلین را باز کرد.
آری! رژیمی که دهها مخالف فکری و اعتقادی اش را به بدترین شکل ممکن از صحنه برداشته، آنها را مثل حیوان تکه تکه کرده و در جدولها انداخته و یا پس از ریختن بنزین زنده زنده سوزانده؛ چگونه می توانست شخصیتی چون مولانا محمدعمر سربازی رح را تحمل کند؟
بدون شک واقعه شهادت بارزترین شخصیت عملمی و روحانی اهل سنت ایران از بزرگترین اتفاقات تاریخ اهل سنت در ایران است. این سانحه یکی از دلایل عمده سفاک و خونخوار بودن رژیم کوته فکر و کوردل ولایت فقیه است.
در واقع حرفِ حق همانست که تقی رحمانی ملّی مذهبی مشهور به آن تاکید دارد: تشیع در طول تاریخ اش که به سلطه و قدرت رسیده هیچ گاه نتوانسته از عدل و مساوات کار بگیرد. این بدان معناست که تشیع یعنی ظلم و جور، تشیع یعنی خونریزی و شفاکی، تشیع یعنی قدرت طلبی و تجاوز از کلیه حدود و خطوط قرمز جهت حفظِ قدرت، تشیع یعنی حلال را حرام کن و حرام را حلال! ولی قدرت را از دست نده!
دولت رادیکال ایران نه تنها صدها و هزاران مخالفش را از بین برده بلکه سرمایه کشور را صرف ترویج مذهب شیعه و تقویت تشیع در جهان کرده و ملت را گرسنه و درمانده نگه داشته است.
علامه سربازی از ابتدای زندگی علمی و عملی اش آراسته ه زیور حق گوئی و حق شناسی بودند و چنان صحبت می کردند که گویا تمام قدرتها و مظاهر دنیا در مقابل ایشان پوچ هستند.
بانی حوزه علمیه منبع العلوم کوه ون- سرباز نمونه بارزی از علمای حقانی و ربانی بودند که با پیروی از سنت های نجات بخش حضرت رسول اکرم (ص) و زندگانی سلف صالح و ائمه مجتهدین هر زائر را به یاد نیاکان دینی می برد. زندگی ساده و بی تکلف ایشان در عصر آسایش و رفاه و امکانات آن چنانی نشان از ساده زیستی و پرهیز از آلات پُر زرق و برق دنیا داشت.
جا دارد علماء و طلاب علوم دینی و فنی زندگی ایشان را سرلوحه زندگی روزمره خود قرار داده و در هر بخش از زندگی با عزت و تلاش برای اعلای کلمه حق حیات چند روزه را بگذرانند.
