دردانگ نیوز: اگر نگاهی گذرا بر تاریخ و عملکرد یهودی ها و مسیحیان بیاندازیم متوجه دو عادت یا عقیده کاملاً متفاوت آن دو خواهیم شد.
یهودی ها از شخصیات مقدس نفرت کردند تا جائیکه برابر ارشاد ربّ العالمین، چندین پیامبر را شهید کردند و بالاخره سعی نمودند حضرت عیسی علیه السلام را به شهادت برسانند اما به حکم پروردگار ناکام ماندند.
از طرفی پیروان عیسی مسیح علیه السلام در تقدیس شخصیات مقدس چنان افراط کردند که به عقیده تثلیث معتقد شدند و حضرت عیسی و مادرش مریم را به درجه "خداوندی" رساندند.
خداوند متعال در جای جای کلام مقدّسش افراط و تفریط یهود و نصاری را رد نموده و اسلام را دین اعتدال ومیانه روی قرار داده است.
حال اگر تاریخ تشیع را بازنگری کنیم خواهیم دید که متأسفانه هر دوعیب یهودی ها و مسیحیان هم زمان در مذهب تشیع یافت می شوند! اهل تشیع در تعظیم اهل بیت و ائمه دوازده گانه خود چنان غلو می کنند که بعضی از فرقه های آنها حضرت علی کرّم الله وجهه را با خدای یکتا یکسان و برابر می خوانند و همه ائمه را به اتفاق معصوم می پندارندکه درجه پیامبران علیهم السلام است.
این عقیده همه شیعیان است . "نائب سابق امام زمان" آقای خمینی! که ائمه اهل تشیع را از نبی فرستاده شده و فرشته مقرب هم افضل شمرده است.
از سوی دیگر بجز چند صحابی که تعدادشان از انگشتان دست نمی گذرد؛ همه اصحاب و یاران رسول اکرم (ص) را مرتد، جنایت کار و ظالم قرار می دهند و مذهب آنها تنها آئینی است که یاران پیامبر شان را بدترین انسانها قرار داده و فحش گوئی و دشنام دادن به آنها را جزو اعمال مذهبی و عبادی خود می داند.
در زمان ریاست جمهوری خاتمی مردم ایران حس اصلاح طلبی پیدا کرده بودند و از بد زبانی و دشنام دادن خسته شده بودند که این امر روحانی برجسته شیعی و رئیس سابق قوه قضائیه "مصباح یزدی" را به خشم درآورد و او را مجبور کرد از اهل تشیع انتقاد کند که عده ای سستی نشان داده و بعد از ادای نماز به خلفاء ثلاثه (حضرت اوبکر، عمر و عثمان رضی الله عنهم) لعن و نفرین نمی فرستند!
البته باید اذعان کرد در این میان بسیاری ازروشنفکران شیعی از عملکرد روحانیون مغرض و تندروهای خود، شدیداً انتقاد کرده و می کنند و عدّۀ زیادی از مردم عادی شیعه نیز به بعضی از خرافات و انحرافات عقیدتی و عملی تشیع پی برده اند و اگر در توانشان بوده آنرا اظهار هم کردند.
تقی رحمانی ملی مذهبی مشهور در نطقی که در یکی از دانشگاههای مشهد داشته، اعتراف نموده که هر گاه تشیع بر سر قدرت آمده دامن عدل و انصاف را رها نموده و از مذهب بعنوان اهرمی برای بدست آوردن اهداف سیاسی کار گرفته است.
او "تشیع" را از یک مذهب، بیشتر شبیه یک حزب سیاسی دانسته که برای حصول مقاصدش دست به هر کاری می زند.
امید است روحانیون روشنفکر، اندیشمندان و عموم مردم شیعی عادلانه به مطالعه مذهب شان بپردازند و خرافات و بدعات وارده که از افراط و تفریط گذشتگان نشان گرفتند را از دایره مذهبشان خارج نمایند و بیش از این موجب بدنامی و رسوائی خود بین اکثریت مسلمانان جهان نشوند.
این امر ممکن نیست مگر با اجتناب از تفریط یهود گونه و افراط مسیحیانه که همچون میکروب و ویروس خطرناک مذهب تشیع را آلوده کرده اند.
